Het mag een beetje een wonder heten dat ik het in deze kolommen niet eerder heb gehad over Solfrid Molland, de Noorse pianiste en zangeres, die, als weinig anderen, begaan en bezig is met de realiteit van de diversiteit. Ik druk precies uit wat ik wil zeggen: diversiteit is een realiteit, waar we maar beter leren mee omgaan, dan dat we -zoals helaas nogal veel van onze Westerse politici doen- krampachtig proberen er omheen te lopen? Dat heeft Molland allang begrepen en in praktijk omgezet, ondermeer door een project dat ze vijf jaar geleden opzette met Roemeense straatmuzikanten, die in de straten van Oslo aan de kost kwamen. Die samenwerking leverde Solfrid in 2015 de bekroning op tot “Oslo’s stadsartiest”, wat minstens wijst op flinke appreciatie vanwege de mensen die de prijs toekennen.

Daarnaast horen we Molland ook te kennen van haar vroegere platen “Katedral for Tapte Drømmer” uit 2011 en “Forvandling” uit 2017, beide op het hier zeer geapprecieerde Kirkelig Kulturverksted. De eerste -de titel klinkt als “Kathedraal der Verloren Dromen” in het Nederlands- bevatte muziek, die geïnspireerd was door Europese kerken en kathedralen en waarop de zangeres op een groot deel van de tracks begeleid werd door de Taraf de Haidouks. Ook de tweede -die titel wordt dan weer “Verandering” of “overgang” in het Nederlands, was ook deels aan kerken gewijd, maar legde tegelijk de link met de natuur als element dat verschillen weet te overbruggen en te gebruiken om tot iets nieuws te komen.

Van de nieuwe plaat kun je de titel vertalen als “de mantel van hoop” en eigenlijk is die het logische derde deel van wat vermoedelijk ook als trilogie opgezet is. Het achterliggende idee is, dat we als mensengemeenschap dan wel verschillende godsdiensten kunnen belijden en verschillende wereldbeelden kunnen hanteren, uiteindelijk moeten we allemaal aanvaarden dat we maar één planeet Aarde hebben en dat die voor elk van ons dezelfde is.

Molland en tekstschrijver/producer Erik Hillestad zochten en vonden in verschillende religies teksten die handelen over vrede, liefde en hoe om te gaan met onze Planeet. Hillestad bewerkte een aantal daarvan tot “zingbare” hedendaagse teksten en Solfrid schreef daar nieuwe muziek bij. De plaat bevat ook instrumentale stukken, die door Molland geschreven werden en die geïnspireerd werden door een Joodse Synagoge in Oslo, door de prachtige Domkirken aan Stortorget en door de Moskee van het Islamitisch Cultureel Centrum in Grønland.

Daarnaast werd van Kahlil Gibran de tekst geleend voor “Gi Meg Floyta”, waarvoor muziek gebruikt wordt van de Libanese componist Najib Hankash. Ook Ingvar Hovland leverde, net als op “Forvandling” een tekst aan, deze keer voor opener “Hellig er Stien” en afsluiter “Sang om Fred”, vertaald van “This is My Song” van Lloyd Stone en geschreven op muziek uit Sibelius’ “Finlandia” is eigenlijk noch min, noch meer de ultieme “hymne aan de wereld”.

Nog vermelden dat oudgediende Hayden Powell de dienst uitmaakt op trompet, dat de geweldige Mats Eilertsen er is op bas, dat het Roemeense wonderkind Daniel Lazar -intussen gediplomeerd via de Noorse Academie, zijn vioolspel aanleverde en dat Aziz Kossai, al vaker aan de zijde van Molland te zien en te horen, oudklanken tovert, die het Arabische accent, dat bij de liederen hoort, meer dan fraai in de verf zet. Dit is, alweer, een akelig-perfecte plaat van Solfrid Molland en het voorlopige sluitstuk van een prachtige triptiek, waarvan ik alleen maar kan hopen dat er nog (meer dan) een vervolg op komt!

(Dani Heyvaert)